Hoe mijn puzzel eindelijk in elkaar viel: over zoeken, twijfelen en de logica die ik jaren voelde maar niet kon benoemen

Emmy Goossens
4 dec
5 minuten om te lezen

Bijgewerkt op: 2 dagen geleden

Hoe vertel je iets dat jarenlang aanvoelde als een intuïtieve logica, maar nooit één taal had?

Deze blog is mijn poging om die puzzel eindelijk te laten zien.

Er is een zin die al jaren in mijn hoofd zit wanneer ik werk met professionals, met teams, met cliënten:

Gedrag is nooit zomaar gedrag.

Ik zag dat altijd. Ik voelde dat altijd. En toch… had ik nooit één helder kader dat alles omvatte wat ik wilde doorgeven.

Het was alsof ik al die jaren puzzelstukken verzamelde, maar de doos zelf kwijt was. Ik wist hoe het moest voelen - helder, begrijpelijk, menselijk - maar ik kreeg het niet in één taal gegoten die ik aan anderen kon leren.

Tot nu.

Jarenlang puzzelstukken verzamelen zonder te weten waarvoor

Ik begon mijn carrière in contexten waar spanning en risico dagelijkse kost zijn. Gevangenissen.

Moeilijke gesprekken. En situaties waarin gedrag soms sneller verandert dan je woorden kunt vinden.

Ik zag:

escalaties die uit het niets leken te komen,
terugtrekkend gedrag dat iedereen onzeker maakte,
hevige spanning die zich verplaatste van cliënt naar team,
professionals die het goed wilden doen maar uitgeput raakten van “op gevoel werken”.

En telkens dacht ik: er zit een patroon onder — maar welk?

In opleidingen en ervaring verzamelde ik puzzelstukken waarvan ik vond dat het klopte. Zo ontdekte ik bijvoorbeeld de hedendaagse hechtingstheorie en het Dynamisch Maturatie Model (DMM), inzichten over emotieregulatie, systeemdenken, communicatietheorie, oplossingsgericht werken, en later ook principes uit forensische stromingen zoals What Works en GLM.

Maar geen enkel model omvatte alles wat ik dagelijks zag.

Ik gebruikte van alles een stukje. Ik sprak twintig talen, maar miste één taal die ik echt kon doorgeven.

Ondertussen leerde ik vooral dit:

Het is niet het gedrag zelf dat zwaar voelt, maar het gebrek aan taal om te begrijpen wat eronder zit.

Professionals vertelden me:

“Ik voel dat hier iets speelt, maar ik krijg het niet helder.”
“Ik reageer te snel of te laat.”
“Ik mis houvast.”
“Ik hoop gewoon dat ik de juiste dingen doe.”

En diep vanbinnen dacht ik: ja, dat ken ik.

Want ik zocht exact hetzelfde.

Wanneer twijfel een bondgenoot wordt

Ik ben nooit iemand geweest die zomaar een model “neemt en geeft”. Ik moet voelen dat het klopt. Dat het stevig staat. Dat het werkt wanneer het moeilijk wordt.

En eerlijk? Ik heb lang gedacht dat ik misschien te kritisch was. Te analytisch. Te veel op zoek naar “de kern”.

Tot ik besefte dat precies die zoektocht mijn kracht was.

Mijn manier van denken.

Mijn manier van kijken.

En dat veel professionals exact diezelfde honger hebben: niet nóg meer theorie, maar een kader dat klopt met wat ze in hun buik voelen.

En toen gebeurde iets onverwachts

De puzzelstukken bleven komen. In supervisie. In dossiers. In gesprekken met teams. In live vormingen. Zelfs thuis, wanneer ik merkte hoe snel spanning en logica samen dansen in elk menselijk contact.

Ik merkte dat ik spontaan altijd vier bewegingen maakte:

Helder kijken: wat zie ik echt? Wat gebeurt hier concreet?
Zoeken naar de functie: wat beschermt dit gedrag? Waar gaat het éigenlijk over?
Afstemmen: wat brengt voorspelbaarheid en rust voor beide kanten?
Kleine realistische stappen: wat is haalbaar, gezien de context, draagkracht en geschiedenis?

Ik deed dat al lang. Zonder naam. Zonder kader. Zonder te beseffen dat dit precies was wat ik anderen al jaren probeerde te leren.

Tot ik zag: dit ís het. Dit is de rode draad.

En toen kreeg het een naam: LENS™.

Niet omdat ik een nieuw model wilde bedenken. Maar omdat dit de taal was die alles samenbracht.

LENS™ in mijn woorden: niet academisch, maar menselijk

LENS is geen truc, geen hype, geen stappenplan met vinkjes. Het is een manier van kijken die vaker richting geeft in situaties die anders chaotisch of persoonlijk aanvoelen.

Het maakt gedrag niet plots eenvoudig, maar begrijpelijker.

Het maakt spanning niet voorspelbaar in elke situatie, maar minder verrassend.

En het zorgt ervoor dat je niet langer alleen op je gevoel hoeft te vertrouwen.

LENS helpt je helderder te zien:

wat er gebeurt,
waarom spanning zo snel stijgt,
wat iemand nodig heeft om te kunnen reguleren.

Niet omdat het een sluitende verklaring geeft voor alles, maar omdat het een taal geeft die je anders mist. En dat is soms al de helft van de rust.

Als professional krijg je dus ruimte, taal, houvast, en logica.

Eenvoudig, maar niet oppervlakkig

Wat ik nog wil zeggen: die vier stappen klinken eenvoudig. En dat is precies de bedoeling.

Back to basics.

Een manier van kijken die professionals niet overspoelt, maar net ruimte geeft in situaties die te snel, te scherp of te intens voelen.

Maar eenvoud mag niet verward worden met oppervlakkigheid.

Eenvoud is geen gebrek aan diepgang.

Achter elke stap van LENS zit een stevige onderbouw die me al jaren begeleidt: de hechtingstheorie en het DMM, oplossingsgericht werken, de grondhoudingen van Rogers, communicatietheorie, systeemdenken, en diverse forensische inzichten, netjes aangevuld met 18 jaar praktijkervaring.

LENS is geen samenvatting van die modellen, het is de essentie ervan, gefilterd tot iets wat in de praktijk wérkt. Niet omdat het simpel is, maar omdat het helder is. Omdat complex werk helderheid nodig heeft, geen nieuwe drempels.

De vier stappen zijn een kapstok. De diepgang ligt eronder. En precies die combinatie maakt dat LENS standhoudt in situaties waar het écht moeilijk wordt.

LENS is mijn manier van kijken

Wat ik misschien nog het meest wil benadrukken: LENS is mijn manier van kijken.

Het is geen nieuwe waarheid, geen model dat boven andere modellen moet staan, geen poging om een richting op te leggen.

Het is gewoon de bril die voor mij, doorheen achttien jaar werken in complexe contexten, het meest helder is geworden.

Ik deel LENS omdat het werkt voor míj. Omdat het klopt met wat ik zie, met hoe mensen spanning reguleren, met hoe gedrag zich ontwikkelt in relatie tot anderen. En omdat ik merkte dat dit denkkader ook voor anderen rust en houvast brengt.

LENS vervangt niets. Het ligt er als een deken bovenop: een universeel toepasbare manier van denken die compatibel is met elke therapeutische stroming, elk begeleidingsmodel, elke setting.

Het maakt de rest niet overbodig - het maakt het begrijpelijker.

Het is dus niet de manier om te werken.

Maar wel mijn manier.

En ik deel ze omdat ze professionals helpt scherp te zien wat er onder de oppervlakte gebeurt.

Waarom dit voor mij zo groot voelt

Omdat dit de eerste keer is dat ik mijn werk volledig kan doorgeven. Zonder dat het versnipperd raakt. Zonder dat ik moet kiezen tussen theorie en praktijk. Zonder dat ik mensen moet overladen.

LENS is geworden wat ik zelf altijd nodig had in de eerste tien jaar van mijn carrière.

Een kader dat:

menselijk is,
realistisch,
toepasbaar in tien minuten én in diepgaande trajecten,
stevig genoeg om te gebruiken in complexe situaties,
en simpel genoeg om te onthouden wanneer alles even chaotisch wordt.

LENS belooft geen mirakels.

Het maakt complexe situaties niet simpel. Maar het maakt ze wél leesbaarder. Het geeft geen exacte antwoorden, maar wel betere vragen.

Geen blauwdruk, maar een richting.

Geen zekerheid, maar houvast.

En nu?

Nu kan ik eindelijk delen wat ik al jaren voel:

Dat er een manier is om gedrag dat wringt minder persoonlijk, minder verwarrend en minder uitputtend te maken. Dat je het niet op gevoel hoeft te doen. Dat je het niet alleen hoeft te dragen. En dat je zeker niet nóg harder hoeft te werken.

Je hebt vooral taal nodig.

En een lens die scherp stelt wat je al lang ziet, maar nog niet kon benoemen.

Wil je al meteen een eerste houvast om met die taal te oefenen? Ik maakte een gratis gids met 7 vragen die je helpen wanneer gedrag scherp, verwarrend of complex wordt.

Je vindt hem hier: training.emmygoossens.be/gratis.

Dit is LENS.

En dit is nog maar het begin.