Hechting, twijfel, werkdruk en verbinding: over wat je raakt als hulpverlener (juli 2025)

Over mij – en waarom deze blog

Ik ben Emmy Goossens. Psycholoog van opleiding, al jarenlang actief in het forensische werkveld, en vandaag trainer, supervisor en sparringpartner voor hulpverleners die werken met mensen bij wie het soms wringt.

Ruim zeventien jaar lang werkte ik rechtstreeks met cliënten — of beter gezegd: met mensen die vaak gedrag lieten zien dat moeilijk te begrijpen was. In mijn geval: gedetineerden. Het leerde me hoe complex gedrag kan zijn. Hoe nabijheid én afstand nodig zijn. Hoe verbinding soms ontstaat op onverwachte momenten.

Vandaag werk ik niet meer met cliënten, maar met de professionals die dat wel doen. Die proberen contact te maken, ook als het gedrag botst, trauma onderhuids blijft, of verandering stroef loopt.

Mijn specialisatie? Hechting, en dan vooral het Dynamisch Maturatie Model (DMM) over hechting en adaptatie. Niet als etiket, maar als denkkader. In mijn werk ben ik altijd op zoek naar dat ene kantelmoment: waar een ander beeld ontstaat, een andere vraag, een andere houding. Niet om alles op te lossen. Maar wel om weer verder te kunnen, met een beetje meer zuurstof.

Telkens weer, merk ik hoeveel kracht er zit in even stilstaan. In het zoeken naar taal voor wat je raakt. In het beseffen dat je niet de enige bent die soms twijfelt. Of zich afvraagt: “Ben ik wel goed bezig?” Deze blog is mijn manier om die momenten te vangen. Om te vertragen. Om gedachten te ordenen. En misschien ook om jou — hulpverlener, collega, meelezer — iets aan te reiken dat blijft hangen.

Wat is [H]echt de maand?

Hecht de maand is mijn poging tot een beetje orde in de chaos — van het werk, het denken en het dagelijks leven als hulpverlener. Wat raakte, wat bleef hangen, wat misschien iets wil zeggen over hoe we omgaan met gedrag, hechting en mens-zijn. Soms een klein inzicht. Soms een grotere vraag. Af en toe een vleugje theorie. Altijd vanuit de praktijk.

Deze blog is het maandelijkse verlengstuk van mijn dagelijkse content op sociale media. Op Instagram en Facebook deel ik elke dag een kleine reflectie of inspiratie, telkens volgens een vast schema dat intussen herkenbaar is voor wie me volgt:

💙 Oplossingsgerichte Maandag – een frisse blik of werkbare gedachte

🤝 Hechte Dinsdag – over hechting en verbinding

🧐 Reflectieve Woensdag – stilstaan in plaats van dóórgaan

🤯 Uitdagende Donderdag – over gedrag, trauma en complexiteit

🫶 Vriendelijke Vrijdag – zachte signalen, ook voor jezelf

✨ Stralende Zaterdag – inspiratie voor brein, hart en praktijk

🌿 Trage Zondag – uitzoomen, afronden, ademhalen

Op LinkedIn bundel ik deze thema’s op maandag in de rubriek [H]echt de week, waar ik met meer diepgang terugblik op de voorbije dagen.

Ik schrijf deze blogs voor iedereen die werkt met mensen, en zichzelf daarin soms een beetje kwijt raakt. Voor wie geraakt wordt, twijfelt, vastloopt of opnieuw verbinding wil maken. Met het werk. Met cliënten. Met collega's. Met vrienden en familie. En vooral: met zichzelf.

Wat leefde er deze maand?

Juli was een maand waarin veel terugkwam. Niet alleen in mijn eigen hoofd. Ook in de gesprekken met hulpverleners, in intervisies, in de kleine berichten die ik kreeg van mensen die mijn posts volgen. Telkens opnieuw viel me iets op: hoe snel we geneigd zijn te zoeken naar verklaringen, oplossingen, houvast. En hoe waardevol het net is om soms even te blijven bij wat we niet meteen weten.

In mijn dagelijkse posts op Instagram en Facebook volg ik een vast ritme, een soort inhoudelijke weekstructuur die intussen herkenbaar is voor velen. Die structuur helpt mij om mijn eigen chaos te ordenen, te vertragen, en tegelijk te voelen wat leeft. En deze maand… leefde er behoorlijk wat.

💙 Oplossingsgerichte Maandag

We denken vaak dat de juiste vraag een slimme vraag moet zijn. Maar deze maand viel me weer op: soms maakt net een ándere vraag het verschil. Niet “Wat loopt hier fout?”, maar “Wat ging er vandaag ondanks alles toch goed?” Die andere focus opent iets. Ook in supervisie. Ook bij jezelf.

🤝 Hechte Dinsdag

Soms is het net in de stiltes dat verbinding ontstaat. Een knikje, een pauze, een blik die zegt: “Ik hoor je.” Ik zag dat gebeuren in een casus die een supervisant aanbracht: een jongere die totaal vastzat in woorden, maar wél reageerde op de manier waarop hij bekeken werd. Niet als probleem, maar als mens.

🧐 Reflectieve Woensdag

Deze dag bracht het besef: jezelf niet verliezen in je inzet vraagt oefening. Zeker als je loyaal bent, en de noden aan alle kanten groot zijn. Soms denk je dat je tekortschiet, terwijl je eigenlijk gewoon de maatstaf van ‘perfect’ hanteert in een veld dat rommelig is. Reflecteren is dan geen luxe, maar een noodzaak.

🤯 Uitdagende Donderdag

Het wringen kwam boven in een supervisiegesprek. Een jonge collega vertelde over haar twijfels: of ze het wel ‘goed’ deed. Of ze genoeg wist. Ze had een cliënt die voortdurend botste, en zij voelde zich daardoor klein en onzeker. Wat haar raakte, was niet alleen het gedrag op zich, maar ook (en misschien vooral) de manier waarop het haar liet twijfelen aan haar professionaliteit. Terwijl haar grootste kracht net daar lag: dat ze bleef zoeken naar verbinding. Niet op basis van expertise, maar vanuit echtheid.

🫶 Vriendelijke Vrijdag

Deze dag nodigde uit tot zachtheid. Voor de cliënt, voor collega's, maar evengoed voor jezelf. Want met een volle agenda, een hoofd vol zorgen, en een lichaam dat soms net iets meer koffie dan rust krijgt… is het niet vanzelfsprekend om mild te blijven. En net dan telt het: een mini-pauze, een warme gedachte, een goed gesprek.

✨ Stralende Zaterdag

Zaterdagen hebben iets dubbelzinnigs: tegelijk een ademruimte én een vat vol inspiratie. Ik betrapte mezelf erop dat ik op zaterdag vaak alsnog werkideeën krijg. En soms… zijn dat de beste. Niet omdat ik ernaar zocht, maar omdat er ruimte ontstond. Want inspiratie komt niet altijd uit boeken. Soms komt ze uit het rommelen in huis, of het kijken naar iemand die écht aan het spelen is.

🌿 Trage Zondag

De zondag als tegengewicht. Als de plek waar je niets hoeft, maar waar alles nog nazindert. Het was op zo’n zondag dat ik ineens dacht: “Wat als we zachtheid niet zien als het tegenovergestelde van kracht, maar als een andere vorm ervan?” Ik gun elke hulpverlener zo’n zondagse gedachte. En vooral: de tijd om ze te laten landen.

Wat zegt dat eigenlijk over hechting?

Als ik terugkijk op alles wat deze maand voorbij kwam (de twijfel, het zoeken naar verbinding, het geraakt worden door gedrag, het streven om het goed te doen) dan zie ik een patroon dat ik zó vaak zie in mijn werk met hulpverleners: de impact van hechtingsdynamieken, niet alleen bij cliënten, maar óók bij ons.

Het Dynamisch Maturatie Model (DMM) vertrekt van een fundamenteel ander beeld dan veel klassieke hechtingstheorieën.Het beschouwt hechting niet als een vaste stijl, maar als een levenslange strategie die mensen ontwikkelen om met gevaar, gemis of bedreiging om te gaan — in relatie tot anderen.

Dat gevaar is niet altijd zichtbaar of concreet. Soms zit het in wat er gebeurd is. Maar even vaak zit het in wat ontbrak: troost, voorspelbaarheid, nabijheid, erkenning.

En precies omdat hechting over strategieën gaat, manieren om met moeilijke ervaringen om te gaan, zie je het terug in gedrag. Ook bij hulpverleners zelf.

• De stille overvraging bij de zorgende hulpverlener.

• De drang om “het goed te doen”, zelfs als dat wringt.

• Het verlies van contact, net doordat je zo je best doet.

Zonder dat we het beseffen, passen ook wij strategieën toe die ooit helpend waren. We gaan harder werken, meer geven, ons aanpassen of afsluiten.

Niet omdat we ‘het fout doen’, maar omdat het onze manier is om met complexiteit om te gaan. Wat je dan nodig hebt, is geen oordeel. Wel ruimte. Om opnieuw te kijken. Naar wat er speelt — bij de ander, en bij jezelf.

Twijfel, verbinding en de vraag die blijft hangen: doe ik het wel goed?

 

Wat me in juli raakte, was het zoeken van jonge collega’s naar hun plek. Niet alleen in de organisatie, maar ook in hun eigen binnenwereld als hulpverlener.

Deze vragen kwamen vaak terug:

Doe ik het wel goed? Moet ik harder werken? Meer weten? Beter presteren?

En eerlijk? Die vragen stel ik mezelf ook nog regelmatig.

Niet luidop, maar ergens tussen twee werksessies of wanneer ik mijn to-dolijst zie groeien.

"Is dit genoeg? Ben ik genoeg?"

De essentie zit zelden in wat je allemaal weet. Maar wel in hoe je aanwezig bent. Of je écht luistert. Of je die ander ziet als méér dan een probleem, een dossier, een casus, een label.

En tegelijk: dat leren luisteren, dat leren afstemmen — het klinkt mooi, het klinkt logisch, maar het is niet vanzelfsprekend. Zeker niet in een veld waar de druk hoog is, de wachtlijsten lang, de verwachtingen vaak onuitgesproken (hoog). Soms ben je zó hard aan het proberen, dat je jezelf een beetje kwijtspeelt.

Wat dan helpt? Iemand die mee kijkt. Die zacht zegt:

“Je hoeft het niet alleen te dragen. En je hoeft het ook niet perfect te doen.”

Wat ik meeneem uit juli:

Als ik alles samenleg — de gesprekken, de supervisies, de kleine stiltemomenten tussen de regels — dan zijn het niet de grote theorieën die blijven hangen, maar de kleine verschuivingen.

Een vraag die opent in plaats van oplost. Zachtheid die net géén omweg is, maar een andere vorm van kracht. Frictie die eerst wringt, maar daarna ruimte maakt. Verbinding die begint waar je stopt met jezelf te forceren. Rust die niet optioneel is, maar noodzakelijk. Rust is zuurstof, zeker voor wie anderen wil blijven dragen, zonder zichzelf te verliezen.

Misschien neem jij iets anders mee uit juli. En dat is oké.

Maar als je iets herkent in wat hier geschreven staat, weet dan: je bent niet alleen. 

Iets dat blijft hangen?

Als je in je werk ook wel eens denkt: “Ik begrijp dit gedrag niet." Of op weerstand en emoties botst die veel energie vragen, dan heb je misschien niet zozeer nood aan nieuwe methodieken of tools, maar vooral aan een nieuw perspectief.

Geloof me: soms is het genoeg om even een andere bril op te zetten. Dat verandert niet meteen je cliënt, maar wel hoe jij kijkt. En precies dat opent vaak nieuwe inzichten. En ja, soms ook nieuwe moed.

Zou je die bril graag even lenen?

Dan is mijn gratis gids ‘5 misverstanden over hechting’ een mooie eerste stap. Theoretisch onderbouwd, maar beknopt en helder vertaald.

Voor iedereen die werkt met mensen, en soms met de handen in het haar zit.

Download de gratis gids